Autor zaczyna od tego, że nuda to nie zjawisko, ale emocja. Powołuje się na eksperymenty neurologów, którzy wskazali nawet regiony w mózgu odpowiedzialne za powstawanie nudy.
Co decyduje o tym, że uznajemy coś za nudne? - pyta Toohey. I twierdzi, że to monotonia, przewidywalność i ograniczenie. I, na dowód, zabiera nas do domów, gdzie panuje duszna atmosfera. A także do sztuk Antoniego Czechowa, gdyż to jego zdaniem pisarz, który pisał o nudzie znacznie częściej niż jakikolwiek inny. Ale, jak się okazuje, i w Biblii nudy nie brakowało.
Dostajemy więc w tej książce literackie odwołania do nudy, malarskie i fotograficzne odniesienia do tego zjawiska (czy raczej emocji), a także przyrodnicze powiązania.
Autor testuje też bezpośrednio na czytelniku jego podatność na nudę. Odnosząc się do 28 stwierdzeń typu "Mam dużo cierpliwości", "Praca rzadko sprawia mi radość", czy "Chciałbym dokonać czegoś ambitnego", możemy zbadać, czy mamy objawy przewlekłej nudy. A ta, jak się okazuje, jest dużo poważniejsza, od tzw. nudy zwyczajnej, której nie sposób uniknąć.
Ciekawie wygląda też analiza symptomów nudy. Okazuje się, że ułożenie łokci na stole, czy dłoni na biodrze już może wskazywać, że ktoś jest znudzony. Pochylona szyja, patrzenie w przestrzeń, ziewanie... Tych "objawów" jest naprawdę dużo.
Ale kończę już tę recenzję, gdyż nie chcę nikogo nią zanudzić. Powiem tylko, że pomysł na książkę o nudzie uważam za przewrotny i... udany. Zostałam mile zaskoczona. A jeśli książka zaskakuje, to na pewno nie jest nudna.
Przy okazji polecam też "Historię burdeli".
Peter Toohey "Historia nudy", Wydawnictwo Bellona, 2012 r., s. 185
Komu polecam
Znudzonym i tym, którzy nie chcą się nudzić
Moja ocena 4,7
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz