Barbara Delinsky "Kiedy moja siostra śpi"

Ta książka - biorąc pod uwagę jej trudną tematykę - powinna przygnębiać. Dlatego sięgnęłam po nią bardzo ostrożnie. A okazało się, że jest w niej tyle ciepła, życiowej mądrości i wreszcie optymizmu, iż mocno stawia na nogi najbardziej przygnębionych. I naprawdę (jakkolwiek by to zabrzmiało) z przyjemnością się ją czyta. 


Skąd ten początkowy dystans? Powieść Delinsky zaczyna się dramatycznie. Robin, młoda, utalentowana biegaczka, podczas treningu ma zawał serca. Pomoc przychodzi zbyt późno, mózg dziewczyny przestał pracować, Robin jest w śpiączce, a lekarze nie dają najmniejszych szans na jej wybudzenie. To śmierć mózgowa, mówią. To koniec.

I w takich tragicznych okolicznościach poznajemy rodzinę bohaterki. Przede wszystkim jej młodszą siostrę, Molly, która całe dotychczasowe życie było w jej cieniu. Mniej zdolna, mniej potrzebna, mniej efektowna. Molly to była "ta gorsza". Tego feralnego dnia miała towarzyszyć starszej siostrze w treningu, ale ten jeden raz się zbuntowała. Wyobraźcie sobie, jak zabija ją poczucie winy.

Poznajemy także apodyktyczną matkę, dla której nie liczy się nikt poza Robin. I ojca, który, jako jedyny, zachowuje w tej sytuacji pewien dystans, choć w gruncie rzeczy jest obok.  I tak, dzień za dniem, tuż przy łóżku śpiącej Robin na wierzch wychodzą rodzinne sekrety, głęboko skrywane urazy, kompleksy, problemy. Okazuje się, że w tej rodzinie nic nie jest takim, jakim wydaje się być. 

Paradoksalnie, dramat najstarszej siostry staje się początkiem oczyszczenia, żeby nie powiedzieć - odrodzenia dla całej rodziny. Wszyscy przechodzą przemianę, począwszy od najmłodszej Molly (to ona zdaje się być, tak naprawdę, główną bohaterką tej książki), poprzez pogubionego brata Chrisa, aż po matkę, która po wielu latach musi wreszcie zdobyć się na szczerość wobec swoich bliskich. A ma im wiele do powiedzenia...

Barbara Delinsky "Kiedy moja siostra śpi", Świat Książki, 2012 r.