Sonia Raduńska "Solo"

Refleksyjna, wyważona, ciepła - taka jest książka Soni Raduńskiej, którą już wpisałam na listę odkrytych i ważnych. To niezwykła - bo dojrzała i świadoma - afirmacja życia, którego siła, paradoksalnie, czerpana jest ze świadomości jego kruchości, przemijalności.

"Solo" to zapis codzienności utkanej ze zdarzeń błachych, drobiazgów, ale też spraw najważniejszych, ostatecznych. To spojrzenie na świat dojrzałej, świadomej swojej wartości kobiety, która nic nikomu nie musi udowadniać i świetnie czuje się sama ze sobą. Ten swoisty dystans, spokój, wyciszenie czuć w każdym zdaniu tej książki i tworzą one jej istotną wartość.

Narratorka żyje sama, ale z pewnością nie jest samotna. Interesuje się mężczyznami, ale nie szuka partnera za wszelką cenę, jest blisko swoich dorosłych dzieci, ale pozwala im żyć ich własnym życiem. Docenia i lubi swoją pracę, ale nie jest ona istotą jej życia. Radość czerpie z najprostszych spraw; ulubionego wina, wyjazdu na wieś, pysznego śniadania, dobrej książki i rozmowy z przyjaciółką. Zatrzymuje te chwile w kadrze i delektuje się nimi - a my razem z nią.

Takich prostych chwil szczęścia jest w tej książce tym więcej, im trudniej doświadcza życie bohaterkę. Choroba, śmierć, utrata najbliższych osób... Nie ma w "Solo" łez, rozpaczy, ale jest smutek i głęboka refleksja nad przemijaniem, przeznaczeniem, prawdziwą samotnością człowieka w obliczu spraw ostatecznych. Autorka nie ucieka przed trudnymi tematami, ale i o nich pisze z ogromnym spokojem, wyważeniem, godnością. A to - wydaje mi się - wielka sztuka.

Piękna książka o kobiecie, która potrafi żyć i docenia życie. Mimo wszystko, wbrew wszystkiemu, a może właśnie dzięki temu, co w nim kruche, ulotne, trudne.

Sonia Raduńska "Solo", Dobra Literatura i Prozami , 2011 r.