Booth wędruje po całej Japonii – przez wielkie
aglomeracje, aż po prowincję – i je właściwie wszystko, co mają na talerzach
mieszkańcy tego kraju. Okazuje się, że możliwości kulinarne Japonii nie znają
granic. Przedziwne dania łączą wszystkie możliwe smaki i łamią żywieniowe
stereotypy, do których jesteśmy przyzwyczajeni.
Ale jedzenie to tylko pretekst, by podejrzeć tzw. prawdziwe życie w Japonii. Autor wraz z rodziną poznaje nie tylko nowe smaki, ale przede wszystkim miejsca i ludzi.
Podróż kulinarna staje się więc podróżą kulturową, w której jest miejsce na zachwyt, zaskoczenie, zauroczenie. Boothowie goszczą m.in. w programie kulinarnym, spotykają się z zawodnikami sumo (tu fantastyczna historia tego sportu), goszczą w najlepszych restauracjach, ale kupują też jedzenie na ulicy. Rozmawiają z ludźmi o ich ulubionych potrawach, poznają ich przyzwyczajenia, tradycje i kawał historii Japonii, która z kuchnią ma wiele wspólnego. Nie obywa się bez kulinarnych (i nie tylko) wpadek, ale ryzyko wpisane jest w tę historię od początku do końca.
Autor lekko i zabawnie prowadzi narrację, jednak opisy japońskich dań traktuje niezwykle poważnie i skrupulatnie przybliża czytelnikom najbardziej wymyślne przepisy. Nie ma więc wątpliwości, że kuchnia to coś, czemu Japończycy z zapamiętaniem poświęcają swój czas i energię. Tu jedzenie jest sztuką, pasją, prawdziwą kreacją. A sushi to jedynie dodatek do całej reszty. Choć – zaznaczmy – dodatek tak wykwintny jak nigdzie indziej na świecie.
Michael Booth „Sushi i cała reszta”, PWN, 2013 r.
Ale jedzenie to tylko pretekst, by podejrzeć tzw. prawdziwe życie w Japonii. Autor wraz z rodziną poznaje nie tylko nowe smaki, ale przede wszystkim miejsca i ludzi.
Podróż kulinarna staje się więc podróżą kulturową, w której jest miejsce na zachwyt, zaskoczenie, zauroczenie. Boothowie goszczą m.in. w programie kulinarnym, spotykają się z zawodnikami sumo (tu fantastyczna historia tego sportu), goszczą w najlepszych restauracjach, ale kupują też jedzenie na ulicy. Rozmawiają z ludźmi o ich ulubionych potrawach, poznają ich przyzwyczajenia, tradycje i kawał historii Japonii, która z kuchnią ma wiele wspólnego. Nie obywa się bez kulinarnych (i nie tylko) wpadek, ale ryzyko wpisane jest w tę historię od początku do końca.
Autor lekko i zabawnie prowadzi narrację, jednak opisy japońskich dań traktuje niezwykle poważnie i skrupulatnie przybliża czytelnikom najbardziej wymyślne przepisy. Nie ma więc wątpliwości, że kuchnia to coś, czemu Japończycy z zapamiętaniem poświęcają swój czas i energię. Tu jedzenie jest sztuką, pasją, prawdziwą kreacją. A sushi to jedynie dodatek do całej reszty. Choć – zaznaczmy – dodatek tak wykwintny jak nigdzie indziej na świecie.
Michael Booth „Sushi i cała reszta”, PWN, 2013 r.
Książka raczej nie przypadłaby mi do gustu, bo jedzenie ani kultura Japonii mnie nie interesuje.
OdpowiedzUsuńTo po co komentujesz skoro nic to nie wnosi? Jak to na forach nieraz bywa "niestety nie pomogę w tym temacie bo się nie znam". Wiem że stare, ale nie mogłem się powstrzymać
UsuńCoś zdecydowanie dla mnie. Japonia mnie fascynuje i z chęcią przeczytam każdą książkę, która jej dotyczy.
OdpowiedzUsuńTo tak samo jak ja ;)
UsuńOjej, uwielbiam tę serię! Mam książkę na półce, tylko czasu na przeczytanie brak! Mam nadzieję, że niedługo nadrobię zaległości ; )
OdpowiedzUsuń